ABD ve Avrupa şehir şehir çöküyor

"Ekonominin altın çağı olan 2009 öncesi har vurup harman savuran Batı'nın lüks şehirleri, iflas bayraklarını birer birer çekiyor. Okulların açılmasının riske girdiği, çöplerin toplanamadığı hatta hastanelerin küçültüldüğü şehirler bile var"

Benzer haberlerde, İtalya’da, İspanya’da, ABD’de kentlerin hatta eyaletlerin iflas noktasına geldiği, eğitim, sağlık, güvenlik gibi olmazsa olmaz kamu hizmetlerinin dahi yapılamadığı ayrıntılarıyla anlatılmakta.

İtalya’da bazı şehirlerde hastanelerin belli bölümleri kapatılırken, 10 il iflas tehlikesiyle karşı karşıyaymış. İtalya Yerel Yönetimler Birliği Başkanı Graziano Del Rio, "Durum gittikçe kötüleşiyor" demiş.

İflas haberlerinin ilk geldiği ve en yoğun olduğu ABD'de ise listenin her geçen gün uzadığı belirtiliyor. California eyaletinde üç şehir birden iflas emiş. 2010'dan bu yana iflas başvurusunda bulunan şehir sayısı 27’yi bulmuş durumda.

Sizin Madrid’e el açmanıza gerek yok. Sizin kaynaklarınız size yeter, gerekirse başlangıçta ihtiyaç duyacağınız parayı da biz size veririz. Yaşasın "Avrupa Konseyi, Yerel Yönetimler Özerklik Şartı", yaşasın mali özerklik. Yaşasın Bölgeli Devlet. "Siz var ya siz", öyle işler yaparsınız ki Madrid’dekiler bile sizi kıskanır denilerek, hızla "demokratikleştirilen" Katalanların borcu 42 milyar doları bulmuş durumda.

Artık en temel yerel kararlar için Madrid’e gitmek zorunda kalmayan Katalanlar, söz konusu kararlarla ilgili olarak uluslararası finans sisteminin merkezi New York’a, Londra’ya, Frankfurt’a, Dubai’ye bağımlı hale gelmiş durumdalar. Artık, ne yapmaları gerektiğini içerisinde kendilerinin de temsil edildiği Madrid’deki İspanya parlamentosu değil, alacaklı finans kuruluşları söylüyormuş. Ne gam. Yeter ki demokrasi olsun.

Yaklaşık 40 yıldır aralıksız söylenen "piyasa iyidir, devlet kötüdür" şeklinde özetleyebileceğimiz neo-liberal yalanlarla insanların beyinleri öyle yıkanmış durumdaki, hiç kimse, bölgeli devlet, federalizm, demokrasi denilerek, ulusal bütçelerden yerel yönetimlere ayrılan kaynağın giderek azaltılıyor olmasının asıl amacının, yerel yönetimleri özgürleştirmek değil, bankacılık sisteminin borç/faiz batağına itmek olduğunun farkında olmadı. Yerel Yönetimler, yarışan kentler, yarışan bölgeler mantığıyla, borç parayla büyük yatırımlar yapmaları için özendirildi.

Gelinen noktada, bu güne kadar yapılanları görmek istemeyen/görmezden gelen/görmesi engellenen sıradan vatandaş, temel kamu hizmetlerini gerçekleştirmek amacıyla kurulmuş kamu tüzel kişilikleri olan yerel yönetimlerin, yani Devletin bir parçasınınnasıl olup da iflas edebildiğini anlayamıyor.

Herkesşaşkın durumda. Yerel yönetimler batarsa ne olur sorusuna yanıt arıyor. Neo –liberal finans lobisi, 40 yılda sabırla geliştirdikleri, kentsel hizmetler yoluyla fahiş karlar elde etmeye dayanan sistemin çökmesini, bırakın temel insan hakkı niteliğindeki yerel kamusal hizmetlerin sunumunun kamusal görev olduğu eski günlere geri dönülmesini, serbest piyasa demokrasinin temelidir safsatasına sığınarak bu olasılığın konuşulmasına dahi tahammül edemiyor.

Bu tahammülsüzlükten kaynaklanan nedenlerle olsa gerek, batırdıkları bankaları kurtarmak için milletin vergileriyle oluşan devletin hazinelerine el atmaktan utanmayan Finans Lobisi, alelacelesorunun temel nedeninin çalışanlara verilen yüksek ücretler ve emeklilik hakları olduğunu söyleyiverdi.

Kullandıkları arabanın, yatın, uçağın masraflarını dahi, şirket gideri olarak gösterip, vergiden düşerek devlet kesesinden lüks yaşamaya, kamu kaynaklarını istedikleri gibi hortumlamaya alışmış Finansşörler, sadece sorunu teşhis etmekle kalmadı çözümü de söyleyiverdiler hemencecik.

Yerel yönetimlerce götürülen hizmetlere zam yapılsın, çalışan sayısı azaltılsın, çalışanların emeklilik hakları budansın, yerel yönetimlere ait tüm mallar, tekel niteliğindeki kamu hizmeti amaçlı (elektrik, su dağıtımları, toplu taşın hizmetleri, metrolar, otobüsler, vb) kamusal imtiyazlar hızla özelleştirilsin. Su, elektrik, kanalizasyon, ulaşım, sağlık, eğitim, vb. kamu hizmeti olmaktan çıksın, parası olan alsın, parası olmayan kentin ortasında susuz kalsın, çöpü, kanalizasyonu alınmasın, deyiverdiler.

Borç parayla yaşanan güzel günler bitip, son 40 yılda yaşanan hovardalığın bedeli vatandaşın sırtına yüklenmek istenildiğinde neler olduğunu anlayan sıradan vatandaş ise sokaklara dökülmüş durumda. Avrupa’nın, Amerika’nın büyük kentlerinin sokakları, caddeleri miting alanına dönmüş durumda.

Sistemin esiri haline gelmiş çapsız politikacılardan bir şey çıkmayacağı açık olduğuna göre, tek umut sokaklar. Bekleyip göreceğiz neler olacağını.

Avrupa’da, Amerika’da durum böyle. Bizde durum farklımı? Bilmiyoruz.

2005-2006 yıllarında, yerel yönetimlerin gücünü artırmak, demokrasiyi güçlendirilmek, AB’ye uyum gerekçesiyle, Yerel Yönetim Kanunlarında yapılan değişikliklerle, yerel yönetimlerekesinleşmiş bütçe gelirleri toplamının yeniden değerleme oranıyla artırılan miktarı kadar borçlanma imkânı sağlanmış durumda. (Büyükşehirlerde 1,5 katı kadar)

Söz konusu mevzuat düzenlemeleri, demokratikleşmeye ne kadar katkı sağladı bilmiyoruz. Bildiğimiz, yerel yönetimlerin borçlanma özgürlüğü konusundaki en önemli adımların bu düzenlemelerle atılmış olduğu.

Ne kadarborçlandıklarıise tam olarakbilinmiyor. İstanbul MilletvekiliLeventTüzel, TBMM Başkanlığı’naverdiğisoru önergesindebusorununyanıtınıarıyor.

Soruönergesinde; "BorçGöstergeleri" başlığıaltındaHazineMüsteşarlığıncayayınlananraporda, merkeziyönetimiçvedışborçlarınınyeraldığını, ancakyerelyönetimlerinborçstoklarınınkamuoyuilepaylaşılmadığınısöyleyenmilletvekili, "halkbubilgilerineredenvenasılalacaktır?"diyesormuş.

Yanıt gelir mi? Yada gelen yanıt yeterli olur mu?Göreceğiz.

Yerel Yönetim Seçimlerinin 6 ay öne alınarak, Kasım 2013’te yapılacağına ilişkin iktidar partisi kanadından gelen açıklamalar, seçimlerde belediyelerin icraatlarını değerlendirerek, oy kullanacak bilinçli seçmenler açısından bu sorunun yanıtını daha da acil ve önemli kılıyor.

Ahmet Müfit

'Biz aştıysak, Avrupa'da krizi aşacaktır'

Avrupa Birliği Bakanı ve Başmüzakereci Egemen Bağış, AB ile vize muafiyeti görüşmelerinin 3-4 yıl kadar süreceğini düşündüğünü, bu süreç sonunda birlik müktesebatına da aykırı olan bu uygulamanın kalkacağını söyledi.

Türkiye kendi krizini nasıl aştıysa, Avrupa'nın da ekonomik krizi aşacağını dile getiren Bağış, AB sürecini Türkiye'nin en önemli reform süreci olarak değerlendirdi.

Avrupa Birliği Bakanı ve Başmüzakereci Egemen Bağış, NTV’nin canlı yayında Ankara Temsilcisi Nilgün Balkaç’ın sorularını yanıtladı.

Diplomasi gündeminin tamamen Ortadoğu'ya kaydığı bir dönemde, özellikle Kıbrıs Rum dönem başkanlığı sırasında AB süreci ve bakanlığı bir miktar geride kalmış gibi hissedip hissetmediği yönündeki soruya karşılık, 'Kesinlikle hiç geride kalmış hissetmiyoruz. Avrupa Birliği süreci Türkiye'nin en önemli reform sürecidir. Avrupa Birliği Bakanlığı olarak kendimizi 'reform bakanlığı' olarak görüyoruz ve reformlar konusunda da son derece kararlı bir şekilde ilerliyoruz' diyen Bağış, TBMM tatile girmeden önce yoğun çalışmalar sonucu geçirilen yasaların, önümüzdeki dönemde yayınlanacak ilerleme raporunda Türkiye'nin yüz akı olacağını dile getirdi.

Güney Kıbrıs'ın AB dönem başkanlığının, Türkiye'nin AB ile ilişkilerini olumsuz bir şekilde etkileyemediğini ifade eden Bağış, 'Çünkü biz Avrupa Birliği'nin tarihinde olmayan bir şeyi onlara icat ettirdik. Pozitif gündem adı altında bir süreç başlattık. O süreç içerisinde sekiz ayrı fasılda teknik seviyede arkadaşlarımız ekipler kurdular, çalışmalarımız yürüyor' dedi.

Avrupa Birliği tarihinde ilk kez Türkiye ile vize muafiyeti müzakerelerine başlama kararının çıktığını, terörle mücadelede AB ile ABD arasındaki anlaşmadan Türkiye'nin de yararlanabilmesi için imkanların seferber edildiğini ve Türk vatandaşlarının Avrupa Komisyonu'nda istihdam edilebilmesinin önünü açacak bir takım çalışmaları yürüttüklerini söyleyen Bağış, 'Milletimizin yaşam standardını yükseltmek için harıl harıl çalışıyoruz, durmak yok reforma devam diyoruz' şeklinde konuştu.

'Biz aştıysak, Avrupa'da krizi aşacaktır'

Avrupa'daki ekonomik kriz sebebiyle AB'nin geleceğini karanlık görüp görmediği ve 10 yıl önceki coşkusunun devam edip etmediği yönündeki bir soruyu 'O coşku daha da güçlü bir şekilde devam ediyor' diyerek yanıtlayan Bağış, 'Çünkü Avrupa Birliği ekonomik bir birlik değil ki, ekonomik kriz sebebiyle biz oradan vazgeçelim. Avrupa Birliği bir barış projesi. Avrupa Birliği asırlar boyunca birbiriyle savaşmış olan İngilizler ve Fransızları barış içerisinde bir arada tutabiliyorsa, Türkiye'nin Avrupa Birliği üyeliği o kıtasal projeyi küreselleştirecek bir süreçtir' dedi.

AB Bakanı, sözlerine şöyle devam etti:

'Türkiye'de de 10-12 yıl önce bir gecede yüzde 8 bin faizler ödeniyordu. Avrupa'da daha o noktaya gelinmedi. Biz nasıl o krizi aştıysak, Avrupa da o krizi aşacaktır. Avrupa bugün bizim dış ticaretimizin yüzde 50'sini yaptığımız, bize gelen turistin yüzde 65'ini gönderen, ülkemizdeki küresel yatırımın yüzde 80'ini temsil eden, ülkemizdeki yeni teknolojilerin yüzde 92'sini bize ulaştıran bir coğrafya. Ayrıca kişi başına düşen refahın en yüksek olduğu coğrafyadır. Onun için Avrupa Birliği'nin kendi sıkıntıları olabilir, ancak biz kendi reformlarımızı Avrupalılar için değil, kendi vatandaşımızın yaşam standardını yükseltmek için yapıyorsak, reformlarımıza devam edeceğiz. Vakti zamanı geldiğinde üye olup olmamayı halkımıza soracağız, referanduma gideceğiz, tartışacağız. Ama şu anda bizim için önemli olan Avrupa Birliği'nin ülkeleri değil, ilkeleri. O ilkeleri bu ülkenin vatandaşlarına yaşatabilmek.'

'Vize AB müktesebatına da aykırı'

Bağış, bu yıl başlatılan Schengen vizesinden muafiyet sürecinin 3-4 yıl süreceğini kaydederek, 'Bu 3-4 yıllık sürecin sonunda Schengen Bölgesi'ne bizim vatandaşlarımız da pasaportlarını göstererek girebilecekler, vize almadan gidebilecekler diye düşünüyorum. Çünkü bu vize, aslında Avrupa Birliği'nin müktesebatına da aykırıdır.' dedi.

Kaynak: Euractiv

Dışişleri Bakanı Davutoğlu Avusturya’ya resmi bir ziyaret gerçekleştirdi.

Occupy Wall Street alanından eylem izlenimleri

Occupy Wall Street hareketi yaklaşık bir aydır Wall Street yakınlarında mevzilenmiş durumda. Hareketin katılımcıları ABD'nin çürümüş siyasi ve ekonomik sistemine öfke duyuyor. Ama bu öfkenin ortaya çıkardığı hareket, nereye gideceği konusunda kararsız görünüyor.

Occupy Wall Street hareketi, 25 gündür ABD’nin finans merkezi Wall Street yakınlarındaki Liberty parkta nöbette. Yaklaşık 200 kişilik bir grup geceyi bu parkta geçiriyor. Destekçiler ile meraklı turistlerin de aralarında bulunduğu ziyaretçilerle birlikte park, her gün birkaç bin kişinin bir araya geldiği bir buluşma noktası haline gelmiş. Böyle bir kalabalığı ağırlamak gerekince gönüllüler, park alanında hem sürekli eylemciler hem de ziyaretçiler için birtakım düzenlemeler yapmış. Etrafta uyku tulumu ve erzak yığınları kadar, basınla ilişkiler masası, politik eylem masası ve de gönüllüleri eylemlere nasıl katkı koyacakları konusunda bilgilendirmek üzere kurulan masalar göze çarpıyor. Parkın orta yerinde bir de küçük kitaplık oluşturulmuş. Çünkü onlarca gündür direnenlerin, tartışmak kadar okumaya da ihtiyacı oluyor.

ABD’yi sarsan ekonomik kriz ile son yıllarda rekor seviyeye çıkan işsizlik oranına ve şirketleri kayıran çürümüş siyasi yapıya tepki göstererek bu eylemi başlatan grup, sesini başlarda çarpıcı afişlerle ve sosyal paylaşım siteleri üzerinden örgütlenerek duyurmaya çalıştı. Eylemin ses getirmesinde, kamuoyu tarafından ilerici görüşleriyle tanınan Susan Sarandon gibi sanatçıların, Cornel West gibi düşünürlerin destek ziyaretinde bulunmasının da katkısı büyük oldu. Wall Street protestolarının bir türlü sızamadığı medya organlarında yer bulması başarısı ise, New York polisine ait. Polis geçtiğimiz hafta Brooklyn köprüsünü kapatmaya çalışan 700 kişiyi topluca tutuklayınca, büyük medya organları için en azından işin bu yanı haber değeri taşıdı. Böylece Occupy Wall Street hareketi de daha fazla duyulmaya ve tartışılmaya başlandı. Geçtiğimiz hafta sendikaların katılımıyla yapılan kalabalık yürüyüş ise eylemlerin “gençlik isyanı”ndan ibaret olmadığını göstermesi bakımından önemliydi. Bu kritik gelişmeler gözleri kimilerinin “Amerikan sonbaharı” diye adlandırdığı harekete çevirdi. Öyle görünüyor ki, bugün hala Occupy Wall Street’in ne olduğunu bilmeyen milyonların yanı sıra, eyleme doğrudan katılmayan ama dostlarıyla sohbet ederken bunun doğru yöntem olup olmadığını sorgulayan çok sayıda insan bulunuyor.

Parkta basın mensuplarına rastlansa da, özellikle büyük medya organlarının bu harekete çok sıkı bir sansür uyguladığı bir gerçek. New York Times gibi daha liberal çizgideki yayın organlarının hareketi önce neredeyse hiç görmeme yolunu seçmesi, daha sonra ise internet sitesinde birkaç kısa video yayınlayarak geçiştirmesi bunun bir örneği. Medya geçtiğimiz haftadan itibaren eylemlere daha fazla yer vermeye başlasa da, bunun başlıca nedeni, az önce belirttiğimiz gibi özellikle New York polisinin kitlesel gözaltı saldırısıyla eylemi bir anda ülke gündemine taşımış olması. Ancak Wall Street eylemcilerini görmezden gelemeyen medya organları, bu kez de New York halkının eylemcilerden rahatsız olduğu, hippi’lerin sokağa indiği şeklindeki karşı propagandayla eylemin meşruiyetini sarsmaya çalışıyor.

Eylemciler kendilerini nasıl tanımlıyor?
Eylem etrafında bu kadar haber kirliliği varken en doğrusu Occupy Wall Street hareketinin ne olduğunu temsilcilerine sormaktı.

Parkta basın için oluşturulan köşede buluştuğumuz sözcülerden Linnea, bazı medya organlarının hareketi anarşizan bir gençlik grubunun eylemi olarak göstermesine itiraz ediyor. Gençlerin başından beri eylemde büyük ağırlığa sahip olduğunu belirten Linnea’ya göre, bunun önemli nedenlerinden biri, diğer yaş gruplarındaki insanların iş koşulları ya da çocukları nedeniyle eylem alanında daha az bulunabilmeleri.

Ancak parka bakarak eylemin çapının anlaşılamayacağını söyleyen Linnea, birçok kişinin kendilerine yemek getirdiğini, evlerini açarak banyo yapmalarını sağladığını ya da başka destek yolları bulmaya çalıştığını söylüyor.

Gerçekten de eylemin destek kitlesi, Liberty parkta görünenden çok daha geniş. Üstelik eylem burada başladı ancak sadece New York’la sınırlı kalmadı. Başta Washington D.C. olmak üzere ülkenin pek çok bölgesine yayıldı. Ancak Linnea’nın da belirttiği gibi, farklı eyaletlerde benzer şekilde sokağa çıkanlar arasında çok az doğrudan bağ var. Linnea, bir anda ülkenin farklı köşelerinde benzer eylem çağrısı yapılmasını bir esinlenme ilişkisi olarak tanımlıyor. Eylemin uluslararası esin kaynaklarını sorduğumuzda ise, Linnea, herkes gibi Tahrir Meydanı’nı ve İspanya’daki eylemleri hatırlatarak, buralardaki hareketlerin kendilerine ilham verdiğini söylüyor.

Occupy Wall Street hareketinin örgütlenme ve karar alma yöntemlerini sorduğumuzda ise, “merkezsiz ve lidersiz hareket olma” niteliğini hatırlatan Linnea, kararların uzlaşmayla, uzun tartışma süreçlerinin sonunda alındığını anlatıyor. Bahsettiği fikir farklılıkları üzerine sorduğumuz “Bu kadar farklı fikirle bu eylemler nereye doğru gidiyor? Bu meydandan ortak talepler çıkacak mı? Örneğin gelecek başkanlık seçimlerine yönelik bir tartışma yapılıyor mu? Bazı eylemcilerin yine Obama’ya oy vereceği konuşuluyor, ne diyorsunuz” şeklindeki bir dizi soruya ise şöyle yanıt veriyor: “Aslında bu konuları çok fazla konuşmuyoruz. Yani başkanlık seçimi gibi konular pek gündeme gelmiyor. Obama konusunda da bence herkesin görüşü farklı. Ancak bunları tartıştığımızı söyleyemem. Biz burada daha çok bir öğrenme sürecindeyiz. Önümüzdeki günlerde politik bir talep olur mu bilemem. Ama şu anda böyle bir şey söz konusu değil, bu kadarını söyleyebilirim. Önemli olan burada olmak ve bu çürümüşlüğe karşı çıkabileceğimizi göstermek.” Linnea’nın politika konuşmaktan pek hoşlanmadığını anlıyoruz.

 Obama konusunda kafalar karışık
Politikayla daha fazla ilgili olabileceğini düşündüğümüz kişiler de var meydanda. Kendisini sosyalist olarak tanımlayan Cynthia’ya soruyoruz bu kez de sorularımızı: “Politika konuşmuyor musunuz gerçekten? En azından Obama konusunda ne yapacağınızı tartıştınız mı?” Cynthia bu konuda farklı görüşler olduğunu, Cumhuriyetçilere karşı Obama’ya bir kez daha destek vermeyi savunanlar bulunduğunu söylüyor ama “bir sosyalist olarak ben bunlara katılmıyorum” diye ekliyor. Kendisinin nasıl bir politik stratejiye sahip olduğunu sorduğumuzda ise, “bir tek yolu yok” diyerek başlıyor anlatmaya: “Tek bir şey yapmamız gerekmiyor, birlikte de yapmamız gerekmiyor. Herkesin yaşadığı sorunlar farklı. Bence o yüzden her yerde, yani valilik seçimlerinde olabilir ya da farklı yerel platformlarda olabilir herkes kendi sorununu dile getirmeli ve bunun için mücadele etmeli. Böyle devam etmeliyiz.” Sendikaların katıldığı yürüyüşü hatırlatarak “Ulaşım işçilerinin, öğretmenlerin ya da diğer çalışanların da katıldığı daha etkili eylemler örgütlenemez mi” diye sorduğumuzda ise, Cynthia bu konuda net bir şey olmadığını söylüyor. Bu yanıt üzerine kısa vadeyi soruyoruz: “Önümüzdeki aylarda ne yapacaksınız?” Cynthia bu konuda bir karara varmadıklarını ama kendisinin özellikle soğukların bastırmasıyla bir süre dağılmayı ve sonra tekrar toplanmayı savunduğunu söylüyor.

Hyde Park mı?
Biz söyleşileri gerçekleştirirken parkın bir tarafında canlı müzik performansı eşliğinde ritm tutuluyor ve dans ediliyor. Bir diğer tarafında ise ellerinde pankartlarla küçük gruplar, kendi taleplerini dile getiren konuşmalar yapıyor ve sloganlar atıyor. Haitililer, ABD’nin ve BM’nin Haiti’den elini çekmesini isterken, Porto Rikolular ülkelerindeki ABD işgalinin son bulmasını istiyor. Occupy Wall Street hareketi aslında işgallerden, çevre felaketlerine kadar pek çok sorunun dile getirildiği bir platforma dönüşmüş durumda. ABD’nin içinde bulunduğu durumdan rahatsız olanlar kadar, ABD’nin dışarıya müdahalelerine karşı çıkanlar da burada buluşuyor.

Eylemlere katılanlar, destek verenler heyecanlı. ABD çok uzun yıllardır bu tür eylemlere tanık olmuyor. O yılları hatırlayacak kadar yaşlı olanlar, yaşananları Vietnam savaşına karşı yapılan kitlesel protestolara benzetiyor.

Occupy Wall Street hareketi gerçekten ne başarabilir, bu sorunun yanıtını vermek şu anda çok güç. Bir tarafta güçlü bir dayanışma örgütlemeye çalışan ve şirketlerin aç gözlülüğünden, şirketlere çalışan çürümüş politik sistemden nefret eden heyecanlı bir kitle var. Diğer tarafta ise, Liberty parka sistemi sarsmayacak şekilde her şeyin dile getirilebildiği bir “Hyde park” görünümü hakim.

Hakiki ABD demokrasisine dönüş talebi
İnsanların konuştuklarına kulak kabarttıkça, ABD demokrasinine duyulan hayranlığın sıkça dile getirildiğini duyuyoruz ve şaşırıyoruz. Sistemin çürümüşlüğünün temelinde, ABD demokrasisinin özüne sadık kalınmamış olmasını bulanlar az değil. Onlar öze dönüş istiyorlar, eylemlerini de bu dönüşün bir biçimi olarak görüyorlar. Öte yandan, politika denince “hayır, biz başka bir şey yapmaya çalışıyoruz” diyerek politikayı sadece Demokratlar-Cumhuriyetçiler danışıklı dövüşünden ibaret gören anlayışın çok yaygın olduğunu gözlemliyoruz. İnsanlarla konuştukça, “grev” gibi önemli mücadele araçlarına ilk kez duyuyormuş gibi yabancı bir toplamdan söz ettiğimizi anlıyoruz.

Her şeye rağmen ABD’den bir itiraz sesi yükselmiş olmasının meydandakilere büyük moral verdiği görülüyor. Ama şu anda Liberty parka rengini çalan, neyi zorlayacakları ya da nereye kadar gitmek istedikleri konusunda kararsız bir eylemci toplamı. “Devrim” dillerde en çok dolaşan kelimelerden biri olsa da, ABD demokrasisinin gerçekten işletilmesi, ABD anayasasına gerçekten uyulmasıyla sorunların çözülebileceğine inanan bir kitle dolduruyor şu anda meydanı. Başka türlü söylersek, “devrim”i sevseler de, “ABD’nin gerçek değerleri” olarak niteledikleri ve ABD kapitalizminin çürümüşlüğünden bağımsız tuttukları demokrasilerini de seviyorlar.

(soL - New York)